Hristiyanların pagan imparatorluğuna karşı zaferi bazı problemlerini de beraberinde getirdi. Konstantin’in imparatorluk himayesi, Hristiyanlığın zaferini güvenceye aldı. İmparator, 314 ve 325 yılında İznik’te kilisenin ilk genel (ekümenik) konsillerini bir araya getirdi.
Diocletan ve yardımcılarının rejimi altında gerçekleşen zulüm, Kuzey Afrika kilisesinde bölünmeye neden olmuştu. 312 yılında Kuzey Afrikalıların çoğunluğu Caecilian’ı, tutuklanan Hristiyanlara karşı duyarsız olduğu ve Kutsal Yazıları yetkililere teslim ettiği gerekçesiyle Kartaca piskoposu olarak tanımadı. Ne yazık ki, İmparator Konstantin, Caecilian’ı destekledi. Tüm Hristiyanlık dünyası onu takip ediyordu. İmparatorun tartışmalara müdahalesi, derin ve kalıcı bir bölünmeye neden oldu. Ayrıca Kuzey Afrika, Batı Hristiyanlığının güç merkezi olma rolünü Augustine zamanına (yaklaşık 1 asır) kadar kaybetti.
Zafer kazanan kilisenin kendisi, paganizmin kalıntılarına ve kendi saflarındaki muhaliflere karşı zulme dönüştü. Örneğin dördüncü yüzyılın sonunda, Katolik Hristiyanlık, İmparatorluğun resmi dini haline geldiğinde, Augustinus Donatistlere karşı devlet yardımına başvurdu. Böylece kilisenin tarihine gölge düşüren dini azınlıklara yönelik zulmün önü açıldı. Bütün bunlara rağmen, Kilise’nin ilk 3 yüzyılda varlığını devam ettirebilmesi tarihi bir başarıdır.
Kaynakça: https://www.christianitytoday.com/history/issues/issue-27/when-christianity-triumphed.html
